Hazırlık sınıfındayım. Siyah beyaz televizyondan Netekim amcayı izliyorum. İdamları, vatan, millet
adına askerin yaptıklarını, darbe öncesi kan gölüne dönen ülkeyi anlatıyor. Sevecen geliyor cümleleri, bir
masal kahramanı gibi bu adam bu yaşlarımda. Büyüklere masallarla büyüyorum bu yaşlarda. Tonton
yüzlü amcanın İcraatın İçindenini izlerken Adile Naşit'in anlattıkları zihnimde canlanıyor. Televizyon
ekranında paşaları, tonton amcaları izlemekten bıkkınlık yaşayan babamla annem daha az açıyor
televizyonu artık.
Yakın çevresinin ve çağının tanığı yazar, kaybolduğu dünyanın karanlığında karabasanlarla boğuşurken
yazı yoluyla savuruyor tortulaşmış anıları evrene. Bu yolla kendi yükünden kurtuluyor bir anlamda, ama
geçmişin travmatik izlerine de götürüyor okuru. Bir türlü silinemeyen, her daim bellekte canlı kalan buruk
izler bunlar. Kimi yerde özlemle kimi yerde korku ve nefretle, kimi yerde ürpertiyle hatırlanan.
Suya Gazelde Erinç Büyükaşık, akıp giden öykü ırmağına zamanın gölgesini de düşürerek, bir sis
perdesinin ardından sesleniyor; orada sürüyor tanıklığının izlerini.
Naif, kırılgan, duyarlı bir sesi var Büyükaşık'ın öykülerinin. Yaşanmışlıkların birikiminden süzülüp gelen.