okuma zamanlarının dışına çıkıp herhangi bir köşede kahveni ya da çayını içerken o notlar canlanıveriyor
gözlerinin önünde. başta çaresizsiniz, devam ettikçe yavaş yavaş gövdeni oynatmaya başlar ve en
yakındaki kaleme ve kâğıda sarılırsın. bu sarılmak yazmak demek değil elbette. yazmak için değil, çünkü
bunu neden yaptığını sen bile anlamıyorsun. buna refleks diyelim, içgüdü diyelim. çünkü okumalarının
sende bıraktığı tortuyla yüz yüzesin. önündeki kapılara ya da pencerelere bakıyorsun. ne arıyorsun? bir
sözcük mü? ya da ne buldun kendinde?
sana ait bir korku mu yoksa bir neşe mi?