İkinci Dünya Savaşı sonrasında dünya çapında kurulan dehşet dengesinin sabitlediği politik konumların 1980´ li yıllardan itibaren çözülüp dağılmasıyla birlikte bir ´´yeni´´ duygusu, dünyada hemen her düzeyde patlak verdi. Biteni anlamak, ´´yeni´´yi tarif etmek için başvurulan ve bir tür şemsiye işlevi gören bir terim alabildiğine muğlak kaldı: Post-Modern.
Bu muğlaklığı gidermeye yönelik olarak yayımladığımız Mike Featherston´ un ´´Postmodernizm ve Tüketim Kültürü´´ başlıklı çalışmasının ardından bir kitap daha sunuyoruz: ´´Postmodernizm Teori´´ Eleştirel bir toplum teorisinin yeniden inşasını hedefleyen Best ve Keliner, öncelikle 1870´ lerden itibaren dolaşımına giren terimin bir arkeolojisini sunuyor bize. Bu arkeolojinin ışığında, Foucault, Deleuze, Guattari, Baudrillard, Lyotard, Jameson, Laciau, Mouffe gibi isimleri ´´postmodernist´´ yaftası altında toplama gerekçelerini belirtip, bu sinemaların çalışmasını eleştirel bir süzgeçten geçiyorlar. Bu tartışma esnesında yaptıkları serimleme sayesinde, postmodernist olduğu söylenebilecek bir dizi kavram ve itiraz açıklığa kavuşturuluyor: Büyük anlatı, temsil, hakikat, özne, gerçek, ilerleme, devrim nosyonlarının reddi; ve bunların yerine sunulan arzu, yersiz yurtsuzlaşma, köksap, çokkatlılık, dil oyunları, fark, özne konumları, bilgi/iktidar, soykötülüğü, simülasyon, hiper-gerçek, radikal demokrasi, hegemonya nasyonları. Radikal bir tarihsel kopuşun yaşandığı fikrine katılmamakla birlikte toplumsal ve kültürel boyutlarda önemli değişimlerin olduğunu kabul eden Best ve Keliner, bu değişimlerin toplum ve kültür teorisinin yeniden inşa edilmesini gerektirdiğini savunarak, postmodernist olarak sınıflandırdıkları teorileri toptan karalayıp yadsımak yerine, bunların ´´rasyonel çekirdek´´´ lerini araştırıp çıkıyorlar. ´´Aşırılıkçı´´ ve ´´ yeniden inşacı´´ postmodernistlerin arasında yaptıkları ayrım uyarınca, modern dönemi karakterize eden teorik söylemlerin indirgemeci ve mekanist boyutlarına saldıran postmodernistlerin haklı itirazlarını işe yarar birer rasyonel içgörü olarak kabul ediyorlar.Buna karşılık, postmodern teorinin daldığı çıkmaz sokakları da analiz etmekten geri kalmıyorlar. Rayonelliğin rasyonel eleştirisi, totalitenin totalleştirici reddi, öznellik kategorisinin öznel bir kibirle bir köşeye fırlatılması, aşırı mekanistik tek-nedenli teorilerin eleştirilmesine karşılık nedenselliğin toptan reddi, akıl eleştirisinde nüansların gözden kaçırılması bunlardan yalnızca birkaçıdır.
Sonuç olarak bu kitapta, yaşadığımız çağın sorunlarını çok-boyutlu bir eleştirel teorinin inşasıyla analiz etmeye ve kapitalizmin küresel evresini tüm karmaşıklığıyla kavrayarak bir sonraki yüzyılda yaşanılası bir dünyanın kurulmasına katkı yapmaya yönelik bir çaba var. Bir de Best ve Keliner´ ın kitaplarını ithaf ettikleri okuyucusu:´´... içinde bulunduğumuz yılların ve gelecek yüzylın meydan okumalarıyla hesaplaşmak üzere yeni teoriler ve politikalar geliştirmek için postmodern teorinin ve öbür eleştirel söylemlerin içgörülerini kullanacaklarını umduğumuz bizden sonraki radikal entellektüel ve eylemciler kuşağı...´´