İşsizim, parasızım, kadınsızımÇubuk şarabı alacak param yok. Arkadaşlarımın hepsini kaybettimBen, ailece oturulan yemek masalarında, el öpülen bayram ziyaretlerinde sosyalleşmedim. Benden önceki 68liler bile bütün isyancılıklarına rağmen o aile ve bayram ritüelleriyle kazanmıştır kimliğini Bizim kuşağımız, dergi satırlarında, dernek toplantılarında, devrim şehitlerini anma günlerinde, okul boykotlarında, 1 Mayıslarda meydanlarda sosyalleştiŞu şehit sözcüğünün devrimci jargona nasıl girdiğini de anlamış değilimİslami bir öze sahip bu kavramın sosyalist retoriğe nasıl yakıştırıldığının hesabını veren de yokBizden öncekilerin resme, şiire, müziğe, bilime yönelik ilgilerini şimdi kıskanıyorumÖrgüt âşıklarının tek sazlı ses dünyasının ve devrim marşlarının çocuklarıyız bizSadece Marksın değil, Beethovenin, Fuzulinin, Proustun, Albert Einsteinın ya da Pink Floydun hakkını vermeden sosyalleşen bir kuşak O nedenle arkadaşlarımdan ayrı düşünce annemin, teyzelerimin, amcalarımın; nüfus müdürlüğünde, yitirdiği nüfus cüzdanının yerine kimlik çıkarırken benim kimliğimi de yeniden oluşturan insanların; camide namaz kılmak için takkesini başına takan kot pantolonlu kaportacı çıraklarının dünyasında olduğumu fark ettim. Herkes aynı süreci yaşadı, demek istemiyorum ama çoğunlukla benzer bir rönesans inşa edildi.