"Özgürlüğü solumak... Ben ne zaman soludum, bilmem. Bence hiç solumadım. Kendimi bildim bileli yani. Düşünceyi özgür kılmak zor."

Kopartımanın penceresinden ay ışığının trenle yarışını seyrederken uzaktan kurbağa sesleri düşüncelerini bir anda beynin derinliklerinden alıp, kenarında vakladıkları gölün derinliklerine salıyorlar.

Gözkapakları uykuya direniyor, yarı beyni uykuya direniyor. Karşısında oturmuş yaşını almış adamın ağzı açık horlamasıyla, kırçıl sakalının avurtlarındaki çukurları doldurasıya soluması Zeynel'i yarı karanlıkta yalnız bırakıyor...