Rus devrimcilerin dünyayı fethetmeye soyunduğu günlerde
Troçki şöyle haykırıyordu:
Eğer güneş burjuva ise, güneşi de durduracağız!
1987de, devrimin parlak günleri geride kalmış, yolun sonu görünmüştür. Çekoslavakya, Karlovy-Varyde yapılan bir sinema festivali, artık film çekmesine izin verilmeyen yönetmen Jiri Sereckayla, uzun yıllardan beri muhaliflere destek veren dostu, züğürt Fransız yapımcı Charles Bragatyı bir araya getirir. Çevrelerinde, Stalinci eski yol arkadaşları, başkaldırmayla hayatta kalma gerekliliği arasında sıkışmış birtakım yoldaşlar, Ruslar, kumarhane yöneticisi tuhaf bir Amerikalı, polisler ve geleceğin fatihi Alman turistler de vardır. Bu sırada sahneye, komünist anne babasına dair geçmişini unutmaya çalışan bir kadın, Alice Ferrier çıkar. Doğuya ilk kez geçmektedir. Ve buraya ayak basar basmaz zihninde geçmişine dair görüntüler belirir: Ellili yıllarda, Fransız komünistlerin mutlu dönemleri, öğrenci odaları, Humanité gazetesinin dağıtılması, OASın bombaları Herkesin birtakım sırlar sakladığı bu kuşku ve gerilim dünyasında, üçünü bir araya getiren de işte bu sırlar ve yalanlardır. Sürtüşme ve çatışma kaçınılmazdır. Öte yandan, suçluluk duygusu, geçmişe duyulan özlem ve masumiyetten uzak mazileri onları birbirine yakınlaştırmaktadır.
Güneşi Durduracağız, ortak geçmişleriyle birbirlerine ayna tutan insanların romanı. Bir tür hesaplaşma; kişinin kendisiyle ve geçmişiyle. Aynı zamanda komünistlerin 1989 yılının bir Kasım akşamında Berlin Duvarıyla birlikte yıkılan hayallerine buruk bir yolculuk