Hayatının sonlarına doğru, Foucault sorunsallaşmadan söz etmeyi seviyordu ve bununla da ne önceden var olan bir nesnenin yeniden sunulmasını, ne de var olmayan bir nesnenin söylem aracılığıyla yaradılışını kastediyordu; fakat herhangi bir şeyi doğru ya da yanlış oyununun içine iten ve onu (ister ahlaki düşünce, ister bilimsel bilgi, ister politik çözümleme vb. biçimi altında olsun) düşüncenin nesnesi olarak kuran, söylemsel olan ya da söylemsel-olmayan pratiklerin birliğini kastediyordu.

Demek ki o çözüme ilişkin yöntemsel bir araştırma fikrine ters düşen düşüncenin eleştirel bir incelemesini böyle tanımlıyordu, çünkü felsefenin görevi bir çözümü bir başkasının yerine ikame ederek çözümlemek değil, ama sorunsallaştırmak; yeniden biçimlendirmek değil, ama kritik bir ayrımı gerçekleştirmek; fazla önemsememe oyununu oynatmaktır.

Bugün Foucaultya yapabildiğimiz en büyük katkı onun Foucault Sözlüğü düşüncesine problematik boyutunu yeniden kazandırmaktır. Bu sözlük o halde, alfabetik düzene göre sıralanmış terimlerin basit bir birliğinden ziyade Foucaultcu çözümlemelerin olağanüstü zenginliğini oluşturan ardışık ya da üst üste konulmuş bu sorunsallaşmaların çeşitliliğini yeniden oluşturmayı amaçlamaktadır.