Bize kendi "hayat hikayesi"nden söz eden biriyle karşılaşınca şaşırmıyoruz. Herkesin bir hikayesi olduğu öylesine tanıdık ki bize şaşırmamız için bir neden yok. Üzerinde düşünmeye değer bulmadığımız bir kavram bu; ilgi çekici bile değil. Randall, işte bu beylik eğretilemenin üzerine bir büyüteç tutarak oyunu bozuyor. Roman/hikaye karakterlerinin psikolojik tahlillere konu konu edilmesine alışığız; ama Randall bu alışkanlığı tersyüz edip "gerçek karakterler"i edebiyatın "kurmaca" dünyasına sokuyor.
Hayatın içinden geçerken ardımız sıra bzi izleyen, başına buyruk, bizden bağımsız bir hikayemiz yok. Eğer bir hikayemiz varsa, sadece biz var olduğunu "söylediğimiz" için var. Onu biz var ediyoruz. Neden yapıyoruz bunu, bir hikayeyi yaşamakta olduğumuzu veya düpedüz bir hikaye "olduğumuzu" düşünmek ne işimize yarıyor?
Randall, bu basit görünüşlü sorunun peşine takılarak çok sayıda disiplinin kalem oynattığı engin bir düşünce zeminine adım atıyor; psikolojiden sosyolojiye, tarih, antroploji, edebiyat, eğitim, teoloji, felsefe, tarih felsefesi ve etikten estetiğe kadar. Kendimizi yaratma süreciyle hikayemizin ilişkisi nedir? Bu hikaye neye benzer? Tek bir hikaye midir içinde bize hangi rol düşer? Bu hikayeyi anlatmayı neden isteriz? Ve en önemlisi, bu hikayenin yazarı biz miyiz? Onu değiştirme, yeniden yazma şansımız var mı?