Benim adım Aleksandar Krsmanovic. Öğrenci, torun, mülteci, uzun saçlı, koca kulaklı, hatıraların peşinde. Bir kızı arıyorum. Asijayı. Savaş zamanındaki aşkımı

Yugoslavya bölündü, parçalandı. Dostluk öldü, yerini kan aldı. Ortodoks Sırp bir babanın, Bosnalı Müslüman bir annenin çocuğu olarak ben arada kaldım. Ve gözlerim çok şey gördü. O yüzden, askerlerden nefret ediyorum. Beyaz Kartallardan, Yeşil Baretlilerden nefret ediyorum. Ölümden nefret ediyorum. Ölüm Almanyalı bir şampiyondu; ama Bosnada dünya şampiyonu oldu. Gece atılan kurşunlardan, nehirdeki cesetlerden ve bedenler suya atıldığında çıkan sesten nefret ediyorum. Gözlerimi kapatsam bile, her şeyin öylece duruyor olmasından ve barışa yatıp savaşa uyanmaktan

O yüzden, her şey eskisi gibi, sevdiğim gibi olana kadar ve aşkımı bulana kadar tamamlanmamış resimler yapıyorum. Benim adım Aleksandar Krsmanovic. Ben tamamlanmamışlığın şef yoldaşıyım.

Asker Gramofonu Nasıl Tamir Eder? bir çocuğun gözünden, savaşın getirdiği acılara hassasiyetle dokunan bir ilk roman

Stanisic, uçurumun kıyısında dans eden olağanüstü yetenekli, şeytani bir zekâya sahip olduğu kadar vicdanlı da olan bir yazar. İnsanlık hallerine ilişkin derinlerdeki çelişkileri açığa çıkaran ve bunu yaparken hıçkırıklarla birlikte kahkahaların da atılmasına neden olan başka yaratıcı hikâyeler anlatacağını umut ediyoruz.

Dona Seaman, The Los Angeles Times