Ali Uygur, bütün Devrimci Yolcular ve onlarla aynı dünya özlemini paylaşan insanlar için bir yürek yangını, bir yürek yarasıdır.
Öldürülme biçimi, işkencede öldürülen herkesin öldürülme biçimine benzese de cesedin ortadan kaldırılma ve uzun bir takip
sonrasında kimsesizler mezarlığında bulunma biçimi akıllara durgunluk verecek cinstendir. Ali’nin izine rastlanmasın ve asla
bulunmasın diye devreye sokulan yöntemler ibret vericidir. Ali’nin öldürülmesi tabii ki infial yarattı ama mezarı açılıp Ali’nin
bulunmasından sonra yapıldığı anlaşılan uygulamalar, çok daha fazla infial yarattı. Hazmedilebilir bir şey değildi; öyle de oldu.
Hazmedemedik, alışamadık ve bu durumla barışamadık.
Ali ilk kaybedilen değildi, son da olmadı. Hâlâ evladını arayan annelerin coplandığını ve yerlerde sürüklendiğini, büyük bir
bölümünün evlatlarına kavuşamadan, onları bir kez olsun kucaklayamadan hatta akıbetlerini bile öğrenemeden yaşamlarını
noktaladıklarını biliyoruz. Bu insanlık dışı uygulamaların utancı bize ait olmasa da, insanlık ailesinin üyeleri olan bizler için, bütün
bu yaşananlara şahit olmak utanç vericiydi. Bu kitap, çocuklarını aramak zorunda kalmayacakları bir ülke armağan edemediğimiz o
güzel yürekli annelere ithaf edilmiştir.